Schrijven, ik kom er toch steeds weer bij terug.
Gedachtes op papier en uit mijn hoofd.
En er is ook weer genoeg om over te kletsen. Want zo zie ik mijn blog ook. Een manier waarop ik kan delen wat ik allemaal mee maak. Wat voor leuke, grappige, moeilijke en soms ook verdrietige dingen er op mijn pad komen.
Een van mijn behandelaars zegt al jaren voor de grap dat ik een boek zou moeten schrijven over alles wat ik mee maak. Haha, nou laten we het voor nu maar bij een blog houden ;)
En waarover kan ik nu allemaal schrijven dan.
Nou, het is nu 7 weken na mijn rughernia operatie en het is nog 8 weken tot aan onze bruiloft.
Het herstel van de operatie is op zijn zachtst gezegd een uitdaging en voor de bruiloft zijn we ook nog van alles aan het uitwerken. Genoeg om jullie over te vertellen dus!
Laten we eerst maar eens beginnen bij mijn rughernia. 7 weken geleden ben ik geopereerd. En wow, wat heb ik de periode daarna onderschat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik geopereerd ben. Want het kon ook gewoon niet anders. Ik had zoveel zenuwpijn, rugklachten en zware medicatie. En gelukkig is de operatie helemaal goed gegaan. De hernia is succesvol verwijderd.
Maar toen...heftige wondpijn, niets zelfstandig kunnen doen, nog zwaardere medicatie en vooral heeeel veel bedrust.
Vorige week had ik mijn controle afspraak.
En hoewel er veel dingen tegenvallen, zijn er gelukkig ook mooie lichtpuntjes :)
Ik ben nu voor een deel van de zware medicatie af. En dat was oprecht een flinke worsteling. Want ik had bizarre afkickverschijnselen en moest daardoor langzamer afbouwen dan gepland. Maar des te trotser ben ik dat het toch gelukt is om te stoppen. Na 10 lange maanden ben ik eindelijk van de zware pijnstillers af! Whoehoe! Dat voelt zo fijn! Ik begin me ook weer wat helderder te voelen in mijn hoofd en dat is zo'n goed gevoel. Ik heb nu alleen nog paracetamol en een kleine dosering van de zenuwpijnstiller.
Wat dus nog wel echt tegenvalt is mijn belastbaarheid. Ik heb dat tijdens mijn controle afspraak ook aangegeven. En ze vertelde dat ze helaas een te rooskleurig beeld hebben gegeven.
Eigenlijk gaat mijn herstel nu pas echt beginnen en nog maanden duren. Aan de ene kant is dit niet leuk om te horen maar aan de anderen kant houd ik wel van deze duidelijkheid. Nu weet ik in ieder geval dat het niet gek is dat ik nog zo weinig kan.
En wat ik op het moment wel en niet kan, daar kom ik in volgende blogs nog wel op terug. Ik wil nu eerst een beetje vertellen hoe het ervoor staan. En in volgende blogs ga ik weer meer mijn dagen / week beschrijven en jullie meenemen in mijn routines.
Tijdens deze heftige weken krijg ik regelmatig de vraag hoe ik het toch volhoud. Hoe ik positief blijf en door ga. Nou laat ik daar twee dingen over zeggen. Ik ben ook echt niet altijd positief. Ik heb ook dagen dat ik me heel rot en verdrietig voel. Dat laat ik er dan ook zijn. Je kant niet altijd sterk zijn.
En het tweede punt is dat ik inmiddels wel geleerd heb dat ik de dingen waar ik geen controle over heb maar beter kan accepteren. Er tegen vechten heeft echt geen zin. Het is zoals het is. En ik kan er toch niets aan veranderen. Wat ik wel kan doen, is er het beste van maken. Kijken naar de mogelijkheden in plaats van de beperkingen. Kijken naar wat er wel goed gaat en de stapjes die ik maak.
Tijdens mijn bedrust en beperkte belastbaarheid heb ik gelukkig wel afleiding :)
Ik ben met hulp van Herman weer begonnen met het voorzaaien van allemaal bloemen, kruiden en groeten voor de (moes)tuin. Ik lees heel veel. En natuurlijk ben ik bezig met allerlei voorbereidingen voor de bruiloft! Over deze voorbereidingen wil ik jullie de komende blogs ook graag meer vertellen.
En tenslotte heb ik 1x per week fysio. Dat kost nog veel energie, maar het is ook heel fijn.
Nou ik denk dat ik het voor nu hier eventjes bij houd.
Ik heb nog veel meer te vertellen. Maar daar neem ik mijn volgende blogs graag de tijd voor.
Dus tot snel!
Comments