De afgelopen drie maanden hebben in het teken gestaan van herstellen. Ook al zijn het kleine stapjes, ik ga vooruit. Dat is wat ik steeds blijf herhalen. Inmiddels heb ik wel besloten om contact op te nemen met mijn huisarts om te overleggen over mijn herstel en de nog aanwezig klachten. Dit is iets wat nog loopt, dus wordt vervolgd...Maar los van de hulp die ik wel/niet krijg, ben ik zelf hard aan het werk met mijn opbouw. Zo zijn er de afgelopen weken weer nieuwe stappen gezet. Ik ben steeds wat langer en vaker in mijn eigen huisje, van vrijdagmiddag tot en met maandagavond. En van dinsdag tot en met vrijdagochtend ben ik nog bij mijn ouders. Ik vind het fijn om weer wat langer bij mezelf te zijn. Het geeft me de mogelijkheid om weer een beetje mijn eigen leven op te pakken. Zelf het huishouden doen, in huis aanrommelen, mijn eigen spulletjes om me heen en de boel op orde krijgen. Het kost veel energie, maar het lukt wel.
Na mijn thuisquarantaine was het in het begin behoorlijk confronterend om weer in mijn huisje te zijn. Dat gevoel is nu gelukkig weg. Twee weken geleden heb ik voor het eerst weer alleen in mijn huisje geslapen. Het was een eerste keer, en daarom voelde het wel even gek en onwennig aan. Maar gelukkig was het niet vervelend of naar.
Verder ben ik ook mijn werk aan het uitbreiden. In eerste instantie deed ik iedere dag 1 uurtje administratief werk. Daardoor was ik iedere dag met werk bezig en was er minder ruimte om bezig te zijn met mijn conditieopbouw. In overleg met de re-integratiecoach heb ik besloten om meer ritme en regelmaat aan te brengen in mijn dagen. Ik ben terug gegaan naar drie werkdagen: de maandag, woensdag en vrijdag. Op die dagen werk ik 2 uur per dag vanuit huis. Ik neem de hele dag de tijd om mijn werk te doen. Zo kan ik al mijn energie richten op die werkzaamheden. De dagen die ik niet werk, kan ik gebruiken om mijn fysieke conditie op te bouwen. Die dagen kan ik bijvoorbeeld fietsen, wandelen of andere workouts doen. Ook mentaal ben ik nog steeds aan het opbouwen, dat klinkt een beetje raar maar zo voelt het wel. Er zijn de afgelopen weken nogal veel spanningen en zorgen om naasten geweest. Omdat dit mijn blog en mijn verhaal is, zal ik verder niet uitweiden over die verhalen. Maar andermans verhalen hebben ook impact op mij. Ik merk dat ik de zorgen van anderen soms nog wat op afstand moet houden. Niet omdat ik ze niet wil horen of er niet voor ze wil zijn. Maar omdat ik het er zelf gewoon nog niet bij kan hebben. Iets waar ik zelf echt op moet letten, is het aangeven van grenzen. Hoe graag ik soms ook iets wil, hoe graag ik er ook voor anderen wil zijn, ik moet wel opletten dat ik niet over mijn eigen grenzen heen ga. 
Ik houd echt super veel van Herman, van mijn ouders, van mijn vrienden. Ik vind het dan ook niet altijd even makkelijk om nee te zeggen of om aan te geven dat het even te veel is. Maar ik weet dat het belangrijk is voor mijn eigen gezondheid. Samen komen we hier doorheen, dat weet ik zeker. En soms, als ik afstand neem, dan is dat alleen maar om er daarna samen weer beter tegenaan te kunnen. Een balans vinden tussen er voor anderen zijn en er voor mezelf zijn. Luisteren naar je lichaam en bij jezelf blijven. Dit is niet alleen iets wat ik tegen mijzelf zeg. Ik zou deze blog willen afsluiten door dit tegen jullie allemaal te zeggen. Luister naar jezelf, blijf bij je eigen gevoel en ga niet over je grenzen heen omdat je anderen niet wilt teleurstellen. Wees niet bang. Jouw nee zegt niets over hoeveel je van iemand houd, het zegt iets over hoeveel je van jezelf houd. 
Comments