Een andere soort blog dit keer. Ik schrijf normaal gesproken in mijn blogs over wat ik mee maak en over wat mij bezig houd. Dit keer schrijf ik niet over mezelf maar over anderen. Ik wil deze blog namelijk opdragen aan alle lieve en bijzondere mensen die er voor mij zijn. Een ode aan mijn vriend, aan mijn ouders en familie en aan mijn vrienden.
In mijn vorige blogs heb ik wel eens genoemd dat mijn naasten ook veel mee maken. Het zijn gekke tijden. Iedereen heeft te maken met onzekerheid, spanning en zorgen. Soms komen daar dan ook nog eens heel verdrietige of vervelende dingen bovenop. Zonder in de details te treden, kan ik wel zeggen dat mijn omgeving ook veel te verwerken heeft gehad dit jaar.
Ik heb dan ook onwijs veel respect voor iedereen. Respect dat ze ondanks alles er altijd voor mij zijn.
Waar ik ook mee zit, ik kan altijd bij mijn vriend, familie en vrienden terecht. En vanuit mijn hart wil ik dan ook zeggen: dankjewel. Dankjewel voor jullie liefde, steun en hulp. Dankjewel voor het luisterende oor, voor de schouder waarop ik kan uithuilen en voor de lieve woorden die mij door dit moeilijke jaar heen hebben geholpen.
Iedereen wil mij graag helpen. Maar ik hoor soms ook dat jullie niet weten hoe. Mensen beseffen vaak niet hoe waardevol een luisterend oor al kan zijn. Een berichtje via app, een kaartje, een belletje. Juist deze kleine dingen kunnen mij al een boost geven om positief te blijven en te blijven vechten voor herstel.
Jullie vertrouwen geeft mij vertrouwen. Jullie hoop geeft mij hoop.
En andersom geldt dat hopelijk ook. Als jullie het moeilijk hebben en het even niet meer zien zitten. Weet dan dat je er niet alleen voor staat.
Voortbordurend op dit onderwerp over steun en zorg voor elkaar, wil ik graag nog iets anders onder de aandacht brengen. Ik hoor de laatste tijd veel verhalen over een toename van irritaties en agressie. Mensen hebben veel zorgen en zijn sneller geprikkeld en geïrriteerd. Helaas reageren ze dit vaak af op anderen.
Gelukkig heb ik juist veel mooie en onverwachte gesprekken met (onbekende) mensen. Juist door Corona en de onzekerheid die dit rotvirus met zich meebrengt, zijn mensen in mijn omgeving veel meer met elkaar gaan praten. En ik vind dat dit ook weleens benoemd mag worden. Want ook hiervoor geldt weer, dat aandacht voor elkaar en positiviteit echt een verschil kan maken.
Deze week had ik nog zo'n gesprekje. Ik liep een klein rondje rondom mijn huis. Even een frisse neus halen. Toen ik weer bij mijn huizenblok aankwam, kwam er net een buurtbewoner thuis. We wonen in hetzelfde blok maar wel een eind bij elkaar vandaan. Ik had hem nog nooit echt gesproken. Ik loop voorbij en groet de man. En ineens, onverwacht, vraagt hij hoe het met me gaat. Verbaasd mompel ik dat het wel okee gaat en eigenlijk wil ik al weer doorlopen. Maar ik zie dat hij nog iets wil zeggen dus ik houd mijn pas in. Hij komt iets naar mij toe gelopen en zegt: ja, ik denk ik vraag even hoe het met je gaat. Het zijn zulke gekke tijden nu met Corona.
Ik ben geraakt door zijn oprechtheid. Zonder dat we elkaar kennen en volledig uit het niets vraagt deze man hoe het met mij gaat. We raken aan de praat en hebben het er over hoe fijn het hier wonen is. Uiteindelijk bedank ik de man voor zijn lieve vraag en we gaan weer ieder onze eigen weg. De hele dag heb ik nog gedacht aan dit gesprekje. Zo'n klein gebaar. Even laten weten dat je aan de ander denkt. Dat kan al zo veel betekenen voor iemand.
Dus graag wil ik iedereen oproepen om in contact te blijven met elkaar. Helemaal nu de feestdagen eraan komen en mensen het misschien nog wat moeilijker hebben omdat alles zo anders is.
En dus sluit ik af met deze mooie quote:
Comments