Volgens mij heb ik nog niet eerder zo lang geen blog geschreven. Het was dan ook een mega gekke en drukke periode waarin er super veel is gebeurd.
De afgelopen tijd was ik wel bezig met het schrijven van diverse blogs, maar die waren nog niet helemaal af en zijn daarom nooit gepubliceerd. De grootste reden is dat ik heel druk was met iets super leuks. Namelijk het samenwonen en het regelen van heeeeel veel dingen voor ons nieuwe huis :)
Donderdag 8 april hebben we de sleutels gekregen van ons huis :) Zo blij mee! Wat hebben wij geluk gehad met deze woning en wat ben ik blij dat wij hier mogen gaan wonen. Een heel fijn huis in een mooie omgeving.
Om toch een beetje een beeld te geven van de afgelopen periode heb ik hieronder de drie blogs achter elkaar gezet die ik de afgelopen tijd heb geschreven. Eigenlijk een soort samenvatting van de laatste twee maanden. En dan hoop ik dat ik tussen al het klussen door snel weer wat tijd kan vinden om een nieuwe blog te schrijven. Aan inspiratie en verhalen in ieder geval geen gebrek ;)
De aanhouder wint
In mijn laatste blog heb ik uitgebreid verteld over de trajecten waar ik mee bezig ben. Bij deze een korte update. Want er is belangrijk nieuws! Mijn bezwaar tegen de beslissing van het UWV is gegrond verklaard. Dat betekent dat alles is terug gedraaid. Ik blijf via het UWV in de Ziektewet en ga vanuit daar aan de slag met een re-integratietraject. Op het moment dat de uitspraak binnen kwam, viel er zo'n enorme last van mijn schouders. Ik voelde me zo opgelucht. Ik wil heel graag vooruit en werken aan herstel, maar wel via een opbouwend traject. En dat kan nu :)
Ik heb zelf dit gevecht moeten voeren. Zelf de stappen moeten zetten om deze herziening voor elkaar te krijgen. Maar ik wil ook zeker mijn naasten bedanken. Zonder jullie steun en support had ik dit niet gekund. Dankzij jullie steun vond ik de kracht om door te gaan, om voor mezelf op te komen. Jullie zijn toppers!
Een ongewenst jubileum
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo van het terug kijken. Ik wil juist vooruit. En normaal gesproken ben ik ook helemaal niet zo bezig met data en sta ik niet zo stil bij dit soort dingen. Ik dacht dan ook dat ik de maand maart prima zou doorkomen. Maar daar dacht mijn lichaam, en vooral mijn hoofd, toch echt anders over.
13 maart 2020. Die datum zal ik nooit meer vergeten. Het was vrijdag de 13e, hoe ironisch.
De dag waarop mijn verkoudheid omsloeg naar echt ziek worden. De dag waarop ik werd geconfronteerd met Corona. De dagen daarvoor hield ik stug vol dat ik gewoon verkouden was. Dat had ik wel vaker in deze tijd van het jaar. Niets ernstigs. Ik had verder geen koorts, dus nee ik had echt geen Corona. Maar die vrijdag de 13e sloeg het om. Ik werd steeds beroerder en ik werd steeds benauwder. De dagen daarna verslechterde het snel. Het was het begin van een heftige periode.
Afgelopen jaar was een jaar waarin ik heel hard heb moeten werken aan herstel. Maar het is het waard. Ik ben trots op wat ik al bereikt heb. En ik weet zeker dat ik dit jaar ook nog veel stappen vooruit kan maken. Juist omdat ik me steeds sterker voel, had ik niet verwacht dat dit eenjarige jubileum zo veel met me zou doen. Maar het doet toch wel veel met me. In de media en overal om mee heen word ik veel geconfronteerd met alle verhalen en terugblikken. Helaas heeft dat ervoor gezorgd dat ik weer wat last heb van herbelevingen en nachtmerries. Om beter te begrijpen wat er met me gebeurd, heb ik wat artikelen gelezen over het verwerken van nare ervaringen. Je kan geconfronteerd worden met diverse triggers. Zoals bijvoorbeeld de Tijdsgebonden trigger. Ook weleens ‘verjaardagstriggers’ genoemd, omdat je deze altijd rond de verjaardag van het trauma ervaart. De trigger zet je herinnering in beweging en laat je opnieuw de traumatische gebeurtenis herbeleven, waardoor je ook gaat reageren zoals tijdens de oorspronkelijke situatie, met dezelfde gevoelens.
Gelukkig merk ik in de tweede helft van maart dat mijn emoties zakken en dat ik weer tot rust kom. Ik denk zeker nog weleens terug aan die nare tijd, maar de nachtmerries en de herbelevingen verdwijnen weer. Ik voel me inmiddels een stuk vrolijker en kan de nare gevoelens loslaten.
Samenwonen!!!
Jaaaaaaa, we gaan samenwonen! Ik wilde het in december 2020 eigenlijk al van de daken schreeuwen! We waren al een tijd bezig met onze huizenzoektocht. Van te voren hadden we natuurlijk onze wensen en dromen. Het liefst wilden we een eengezinswoning met een tuin. Een huis waar we heel veel jaren kunnen wonen. Maar de huizenzoektocht is moeilijk, heel moeilijk. Voor een huurhuis via een woningbouwvereniging moet je echt super veel jaren ingeschreven staan. En de huizen in de vrije sector zijn mega duur en hebben vaak ook bizarre inkomenseisen. Omdat het zo lastig is een huis te vinden, moesten we onze plannen al snel bijstellen. We gingen in een veel bredere omgeving zoeken, we reageerde ook op appartementen en die tuin die we zo graag wilden leek echt buiten ons bereik.
Maar toen. 18 december 2020. We hebben een huis toegewezen gekregen. En niet zomaar een huis. Een nieuwbouwhuis, een eengezinswoning met een tuin en dat alles in een nieuwe wijk in een landelijke omgeving. WOW. We zijn gewoon ingeloot. We kunnen het eigenlijk niet geloven. Het lijkt te mooi om waar te zijn. Maar het is echt waar.
En toen begon het lange wachten. Stukje bij beetje kregen we meer informatie over de woning. De plattegronden kwamen binnen, de huurwijzer werd gemaild en uiteindelijk was daar onze huurovereenkomst. Het huis is echt voor ons!
Het is het begin van een heel mooi avontuur.
Comments