Het is even geleden dat ik een blog geschreven heb. Er is de afgelopen tijd veel gebeurd en ook mijn dagritme is veranderd. Dit kostte heel veel energie en daarom was het schrijven even op een laag pitje beland.
Inmiddels heb ik mijn ritme een beetje gevonden en ontstaat er weer ruimte om te schrijven en stil te staan bij hoe het gaat.
Allereerst een update over de verschillende leuke projecten waar ik mee bezig was/ben. Want ik probeer mezelf wel bezig te houden en niet bij de pakken neer te zitten. Binnen de mogelijkheden doe ik wat ik kan.
Ik heb inmiddels alweer twee puzzels van 1500 stukjes gemaakt. En eerlijk is eerlijk, bij de laatste heb ik veel hulp gehad van paps en mams :) Het zijn voorlopig de laatste puzzels die ik gemaakt heb. Ik ben namelijk bezig met andere dingen waar veel tijd in gaat zitten. 
Zo ben ik thuis in Ede heerlijk bezig met het uitbreiden van mijn tuintje. Ik ben plantjes aan het kweken en ik heb een aantal nieuwe planten gekocht. Het geeft veel gezelligheid en sfeer in de tuin :) Alles groeit en bloeit heel mooi!
En dan een update over hoe het nu gaat. In mijn vorige blog had ik het over de langdurige klachten die Corona veroorzaakt. Ik heb nog steeds dezelfde klachten. Maar ik blijf mezelf uit dagen om zo de klacht langzaamaan te verminderen. Ik blijf mijn grenzen verleggen.Over het verleggen van grenzen en het behalen van doelen kwam ik laatst een mooi filmpje tegen. Ik kijk al jaren het tv programma Dream School. Vorige week was de laatste aflevering en daar zat een inspirerend filmpje in. Ik zal een paar zinnen hieronder citeren. Fall down, get back up again
Fall down, get back up again
Fall down, get back up again
That's how you win
Don't you quit
-When life hits you, powerful motivational video, by Ben Lionel Scott- 
Yoga blijft een goede manier om sterker te worden. Ik ben bewuster en beter aan het ademhalen, ik train mijn kracht, balans en soepelheid. Het ziet er misschien simpel uit maar het is echt een workout voor het hele lichaam.Op werkgebied zijn er ook ontwikkelingen. Op maandag 18 mei heb ik een telefonische afspraak met de Arbo arts gehad. Ik heb het met hem gehad over de langdurige klachten en de stapjes vooruit. Hij vertelde mij dat hij al meerdere verhalen heeft gehoord over de enorme nasleep die Corona kan hebben. Het klinkt misschien gek maar het voelt op de een of andere manier geruststellend dat ik niet alleen sta in dit hele verhaal. Ik word erkend en herkend met mijn verhaal. Het is niet gek wat ik heb. Na overleg is er besloten dat ik ga starten met 1 uur administratief werk per dag. In het begin probeerde ik zolang mogelijk door te gaan. Maar dat werkte niet goed voor mijn concentratie. Daarom werk ik nu in de ochtend een halfuurtje en in de middag een half uurtje. Het kost veel energie maar het lukt wel. En ik voel me weer een beetje nuttig. Ik zit niet alleen maar in mijn eigen wereldje, ik kan weer een bijdrage leveren, deelnemen aan de maatschappij. De herkenning waar ik het hierboven over had komt nog ergens anders terug. En dat is in de besloten Facebook groep voor Corona lotgenoten met langdurige klachten. Op het moment dat ik dit schrijf zijn er al 11.524 leden in deze groep. Echt bizar dat zoveel mensen te maken hebben met die langdurige klachten. Binnen de groep worden er ervaringen met elkaar gedeeld. Je kan er je verhaal kwijt, mensen bieden elkaar een luisterend oor en er worden veel tips gedeeld. Voor veel mensen is het fijn om deze groep te hebben, er is namelijk nog veel onwetendheid en onbegrip over onze klachten. Daarbij wordt er door de groep veel gelobbyd om meer bekendheid en erkenning te krijgen voor al die mensen die te maken hebben met deze nasleep. 
Verder zijn er voor mij de afgelopen weken veel eerste keren geweest.• Herman is bijna jarig. En voor zijn verjaardag ben ik cadeaus wezen kopen. Op één middag ben ik meerdere winkels in geweest. Het was de eerste keer dat ik zo lang en uitgebreid in de winkels was. Het was de eerste keer dat ik weer zoveel prikkels en drukte om me heen had.• Vorig weekend heb ik voor het eerst weer zelf boodschappen gedaan. Tot nu toe waren alle drukte en hectiek nog teveel voor mij. En het lijkt misschien onbenullig, maar dit was voor mij weer een hele stap voorwaarts.• Afgelopen woensdag ging ik op en neer met de bus van Bennekom naar Ede. Zo kon ik weer een dag in mijn huisje zijn. En voor het eerst had ik in het openbaar een mondkapje om. Nooit, maar dan ook nooit, had ik verwacht dat wij hier in Nederland een mondkapje op zouden doen. Dat is iets wat we alleen kennen uit films en van Aziatische landen. Het is zo gek dat wij dat nu ook in ons eigen land moeten doen. Maar goed met alle genomen maatregelen hoop ik echt dat we het virus onder controle blijven houden. En ik? Ik ga verder met opbouwen, met vallen en weer opstaan. Stapje voor stapje en steeds iets verder. 
Comments