Ik verbaas me er echt over hoe ik deze 3 weken door ben gekomen. Als je van te voren bedenkt dat je zo lang helemaal alleen moet zitten, dan denk ik dat je echt niet zou weten hoe je dat moet doen.
De eerste anderhalve week was ik zo ziek dat ik ook niet veel anders kon dan liggen en veel rust houden. Maar deze derde week werd wel wat lastiger.
Ik merk dat de dagen ook heel wisselend zijn. De ene dag positief en prima op mijn gemak wat dingetjes doen. Maar er zijn ook dagen dat ik erg onrustig ben of juist nergens zin in heb. Ook dat hoort er allemaal bij. 
Vandaag heb ik een beetje een gespleten dag. In de ochtend slaap ik tot laat uit en doe ik ontspannen mijn ding. Maar in de middag ben ik onrustig en voel ik me niet heel happy. Ik doe wel wat dingetjes maar ik merk dat mijn hoofd niet echt de rust vind en dat mijn gedachten alle kanten op gaan.
Nu de volgende fase van mijn herstel hopelijk snel gaat beginnen ben ik toch ook wel weer meer aan het na denken over alles. Over hoe het herstel zal gaan, over het oppakken van de dagelijkse dingen, over hoe het later zal gaan met het oppakken van het werk. Ik mis iedereen ook steeds meer. Herman, mijn ouders, iedereen om mij heen. Ook al zal ik in het begin alles nog heel erg moeten doseren, ik kijk er heel erg naar uit om iedereen weer te zien. Het is zo gek. Mijn leven heeft, als ik uit quarantaine mag, bijna een maand compleet stil gestaan. Ik kon en mocht niets. Het zal wennen worden en ik denk ook veel energie kosten om alles weer op te pakken. Ik heb zo lang totaal geen prikkels gehad dat ik straks denk ik wel moet wennen aan alles en iedereen om me heen.
Ik ben iemand die graag vooruit wil, en als je dan echt de tijd moet nemen dan maakt me dat weleens ongeduldig. Maar goed, ik probeer het toch maar los te laten en stap voor stap te gaan. 
Comments