Wow. Wat een rollercoaster aan emoties, prikkels, verhalen en gevoelens. Ik weet niet eens zo goed waar ik moet beginnen met schrijven. Dus laten we maar dag voor dag een beetje doorlopen.Allereerst is het heel fijn om uit mijn quarantaine te zijn. Maar zoals we al verwachtten, is het ook even een stap terug. Het gaat gelukkig nog steeds goed met me. Af en toe een astma kuchje en ja ik moet nog goed mijn astma medicatie blijven nemen i.v.m. de benauwdheid.
Maar ik ben gelukkig niet meer ziek. Het is vooral de impact en de nasleep die nu duidelijk wordt. Het virus heeft me gesloopt en door de afzondering moet ik overal weer aan wennen. Wennen aan de geluiden om me heen, de drukte en dagelijkse bezigheden. De eerste dagen kreeg ik in de loop van de dag hoofdpijn van alles wat er om me heen gebeurde. Dat gaat nu gelukkig steeds beter. Het is echt een kwestie van wennen. Wat ook ineens naar boven kwam zijn alle emoties en spanningen van de afgelopen weken. Toen ik alleen was, heb ik me (onbewust) in een overlevingsstand gezet. Ik heb een knop omgezet en was alleen maar bezig met beter worden. Natuurlijk dacht ik wel na over wat er allemaal gebeurde, maar blijkbaar toch op een andere manier. 
Nu ik bij mijn ouders ben praten we over van alles. En ineens, nu ik niet meer alleen ben, komt alles eruit. Ik heb al heel wat tranen gehad. Alle spanning, angst en emotie komt eruit. Emoties waarvan ik niet eens wist dat ze er zaten komen eruit. Alleen maar goed ook. Het lucht heel erg op.
Eindelijk kan ik de last delen en los laten. En het zijn ook niet alleen tranen van verdriet. Het zijn ook tranen van opluchting, van dankbaarheid. Ik ben zo opgelucht dat ik er goed doorheen gekomen ben. Dat ik niet meer ziek ben. Maar ik ben ook heel dankbaar dat zoveel mensen voor mij klaar stonden. Dat ik zoveel steun heb gehad. Dat maakt veel bij me los.En misschien heel gek, maar het doet mij denken aan een stukje uit mijn lievelingsfilm: ‘The Lord of the Rings’. Helemaal aan het einde van deze filmtrilogie wordt er dit gezegd:
(ik zal niet zeggen:
‘huil niet’, want niet alle tranen zijn slecht)De afgelopen dagen merkte ik dat ik overweldigd werd door alles. Mijn spieren staan strak van de spanning, maar langzaamaan merk ik dat het minder wordt. Ik kan alles steeds beter een plekje geven en meer ontspannen. Tegelijkertijd knalt de moeheid erin. Doordat ik langzaam ontspan komt er een gevoel van intense moeheid. Ook dat is goed. Alle gebeurtenissen van de afgelopen weken beginnen een plekje te krijgen. Waardoor er voorzichtig aan ook weer ruimte komt om vooruit te kijken. Stap voor stap. Dat blijft het motto.
Want er is ook zeker vooruitgang. Iedere dag probeer ik iets meer en iets langer actief te zijn. Ik ben begonnen met een kleine wandeling. Voor het eerst weer de straat op, een blokje om. Het is zo fijn om buiten de deur te zijn, als is het maar een klein stukje. De dag daarna heb ik een iets langere wandeling gemaakt. En vandaag heb ik voor het eerst een stukje gefietst. Halverwege zijn we even gaan zitten zodat ik op adem kon komen en kon uitrusten. Weer een stapje vooruit!!!Ten slotte wil ik iedereen nog goede Paasdagen wensen. Het is anders dan anders. Maar de boodschap van Pasen is misschien wel toepasselijker dan ooit. In tijden van angst is er ook liefde en hoop. Dat is iets wat ik iedereen wens, liefde en hoop. Samen (op afstand) staan we sterk en samen komen we hier uit. 
Comentários