Gisteren was het dan eindelijk zover. Ik mocht mijn huisje uit!Het voelde zo raar. Voordat ik zou vertrekken wilde ik nog even mijn brievenbus checken. Ik liep nog steeds over mijn gang te sluipen, maar bedacht me dat dat niet meer nodig is. Natuurlijk moet ook ik me wel aan de 1,5 meter afstand houden, maar ik mag me wel weer gewoon onder de mensen begeven.
Het moment dat mijn moeder mijn huisje binnen komt is zo fijn en heel gek. Eindelijk mag er weer iemand in de buurt komen. Als we vervolgens samen het pad achter mijn huis aflopen, voelt het bijna alsof ik iets ´verkeerds´ doe. Het is echt bizar wat al die weken van afzondering met je doen.
Onderweg naar Bennekom is het een wervelwind aan prikkels. De mensen op straat, de auto´s, de bussen, alle geluiden. Wow, wat komt er veel op me af. Het voelt en beetje alsof ik in een film zit. Eenmaal in Bennekom is het een emotioneel weerzien met mijn vader. En ook onze hond is zo blij! Hij houdt maar niet op met knuffelen en komt als snel bij me op de bank liggen. Wat heb ik dit gemist, de warmte en liefde van mens en dier om me heen. 
Alle indrukken van de dag hebben veel energie gekost. Dus in de avond neem ik lekker een warme douche, kruip ik met Kelvin (onze hond) op de bank en ga ik op tijd naar bedje. Ik val al snel in slaap en ben zo moe dat ik heel diep en lang slaap. De volgende dag is het wakker worden best lastig. Ik voel me flink brak. Maar niet meer alleen!
Ik neem de tijd om op mijn gemak te ontbijten en doe zoals altijd mijn yoga workout. Vandaag is echt een dag om te acclimatiseren en te wennen aan alle levendigheid om me heen.
Halverwege de middag merk ik dat alle prikkels zorgen voor een flinke hoofdpijn. Ik neem wat paracetamol en ga rustig met mijn hoofd in de schaduw in de tuinstoelen liggen. 
Het is zoeken naar een balans tussen opbouwen en rust nemen. Maar vooral luisteren naar je lichaam. Gaat het niet dan neem je even gas terug.
Het nemen van rust doet goed. Later in de middag voel ik me wat beter. Het is ook heel fijn dat ik eindelijk weer persoonlijk contact heb. Zo kan ik ook op een andere manier weer uiting geven aan hoe ik me voel en wat er in me omgaat. 
Vanavond is het gewoon lekker op de bank en vroeg naar bedje.
Dankbaar dat we elkaar hebben en dankbaar dat we stapjes vooruit blijven maken.
Comments