Het kwam niet als een complete verrassing. Maar alsnog is de boodschap erg verdrietig, er zijn dan ook de nodige traantjes gevloeid. Mijn contract wordt helaas niet verlengd. Dat betekent dat ik vanaf 1 oktober niet meer werkzaam ben als dierverzorger/begeleider en dat mijn mooie avontuur op de boerderij jammer genoeg voorbij is.
Ik heb al meerdere vragen gekregen over de reden en of het te maken heeft met mijn ziekteperiode. Nu is dit een openbare blog, en ik vind het niet heel netjes om hier uitgebreid in te gaan op de details. Wat ik wel kan zeggen is dat het een samenloop van omstandigheden is. Er speelt heel veel en alle omstandigheden bij elkaar zorgde ervoor dat ik mijn werk niet kan voortzetten.
Ik ben gelukkig op een goede manier weg gegaan. Ik wilde de laatste weken juist ook heel bewust nog alle plezier uit mijn werk halen. Want wat was het een fijne plek. Ik ben nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan, en dat alleen al is heel veel waard. Het is een heel prettige omgeving waar iedereen zijn beste beentje voor zet. Een mooie omgeving met lieve mensen en er is een fijne, open en respectvolle omgang met elkaar. Juist omdat het zo'n prettige werkplek is, voelt het verdrietig dat mijn tijd er op zit. Ik ga alle collega's, cliënten en vrijwilligers zeker missen.
Ik kijk met heel veel plezier terug op de afgelopen anderhalf jaar. En om deze blog niet te depri te maken het ik nog wat leuke foto's van de boerderijdieren op een rijtje gezet :)
En zoals gezegd kwam het niet helemaal als een verrassing. De afgelopen tijd heb ik best veel nagedacht over mijn werk en hoe het verder moet. Al vrij snel nadat ik uit mijn thuisquarantaine kwam, heb ik het met mijn naasten over dit onderwerp gehad. Toen zei ik al dat het wel eens einde contract zou kunnen worden. En hoewel het heel jammer is, kan ik het wel relativeren. Het allerbelangrijkste is dat ik er weer bovenop kom. Dat mijn gezondheid vooruit gaat. Maar ook dat het goed gaat met mijn naasten. Ziekte, van jezelf of van naasten, zet alles in perspectief. Gezondheid komt op nummer 1. Ik ga gewoon voor de volle 100% verder met mijn herstel en opbouw, dat is het belangrijkste.
Maar hoe nu precies verder op werkgebied. Tja, dat is voor mij ook een vraagteken. Ik ben deels ziek uit dienst gegaan. Daardoor kom ik nu bij het UWV terecht. Het is afwachten wat de Arbo arts van het UWV gaat zeggen en hoe we verder gaan.
Tijdens mijn functie als dierverzorger/begeleider heb ik veel over mezelf geleerd. Ik ben van nature niet iemand die persé heel erg op de voorgrond hoeft te staan. Maar tijdens mijn werk op de boerderij kwam ik erachter dat ik wel heel blij word van het contact met alle mensen om mij heen. Ik haalde juist veel voldoening uit het maatschappelijke en sociale deel van het werk. De mooie gesprekken en het begeleiden van diverse doelgroepen, dat maakte mijn werk zo bijzonder en fijn.
Wanneer niets zeker is, is alles mogelijk
Ik vind bovenstaande quote erg passend. Mijn toekomst, op werkgebied, is erg onzeker. Het is de vraag hoe mijn traject bij het UWV gaat verlopen. Die onzekerheid is soms lastig. Maar ik zie het ook als een kans. Een kans om mezelf opnieuw uit te vinden. Fysiek zwaar werk is voor mij gewoon niet verstandig meer. Maar zoals ik hierboven al beschreef, haalde ik juist ook veel voldoening uit andere dingen dan de dierverzorging. Ik wil daarom gaan onderzoeken wat voor baanmogelijkheden er nog meer zijn. Dat kan binnen de dierensector, maar dat kan misschien ook in een heel andere sector. Ik heb diverse ideeën die ik graag verder wil gaan bekijken. Onderzoeken wat de mogelijkheden zijn.
En voor nu.
Stap voor stap ga ik alle uitdagingen die op mijn pad komen aan.
Ook al zijn er tegenslagen, ook al is het soms even heel moeilijk.
Mijn lichaam word sterker en ik blijf er vertrouwen in hebben dat ik vooruit blijf gaan.
Comments