Wow, wat kan er toch veel gebeuren in korte tijd.
Sinds mijn laatste blog zijn er weer zo veel dingen gebeurd. 
Drie weken geleden ben ik voor het eerst weer op mijn werk geweest. Een grote stap vooruit. Het voelde heel gek. Bijna alsof ik voor het allereerst daar naartoe ging. Toen ik halverwege de dag weer thuis kwam was ik zo trots op mijzelf. Wow, dit heb ik gewoon gedaan! Ik blijf me ook verbazen hoe blij, gelukkig en trots je kunt worden van de meest alledaagse dingen. De dingen waar ieder ander niet over nadenkt, zijn voor mij echte mijlpalen. In overleg met de Arbo arts heb ik een opbouwschema gemaakt voor de komende twee maanden. Langzaamaan bouw ik mijn uren en aanwezigheid op de boerderij weer op. Wat het zo lastig maakt, is dat niemand precies weet hoeveel mijn lichaam aan kan. Zelfs ik weet dat niet. Ik voel op het moment zelf niet of iets me teveel energie kost. 
Op het moment dat ik het voel, zit ik al op of over de grens. Dat maakt het zo lastig om in te schatten hoe langzaam of snel ik kan opbouwen. Daarom bekijk ik het maar per dag en per week. Ja, ik heb een opbouwschema. Maar als ik merk dat ik te moe word en dat mijn klachten teveel gaan opspelen, dan weet ik dat ik rustiger aan moet doen. Het liefst wil je dat moment voor zijn, maar dat is in dit geval dus erg moeilijk. De terugkeer naar mijn werk is goed. Ik ben weer onder de mensen, ik krijg meer ritme en ik bouw mijn conditie verder op. Het werk gaat gewoon door, de mensen daar gaan allemaal door. En dat is maar goed ook. Maar ik merk wel dat ik het heb onderschat. Op het werk is (bijna) alles hetzelfde. Dezelfde mensen, dezelfde werkzaamheden, min of meer dezelfde omstandigheden. Maar ik ben niet hetzelfde. Natuurlijk heb ik nog klachten die mij beperken, maar ik heb vooral een heel heftige tijd achter de rug die ik nog steeds aan het verwerken ben.
Hoewel het voelt alsof ik wel klaar ben met het trauma, is het trauma nog niet helemaal klaar met mij. De afgelopen weken had ik erg last van nachtmerries en zorgde bepaalde situaties ervoor dat ik mij wat verdrietig voelde. Ik geef al deze emoties de ruimte en stop het niet weg. Wat eruit moet, moet eruit. Maar dit alles geeft toch wel aan dat ik nog niet de oude ben. Ik ben echt op de goede weg, maar ik ben niet dezelfde Mandy als voor dat nare virus. En als ik mij dan bevind in situaties waarin alles hetzelfde is, dan valt het des te meer op dat ik niet hetzelfde ben. Ik denk dat deze emoties ook omhoog komen door het herhaaldelijk vertellen van alle gebeurtenissen. De afgelopen periode heb ik mijn hele verhaal een plek gegeven en ben ik steeds meer bezig met vooruit kijken. Doordat ik de afgelopen weken veel mensen voor het eerst weer heb gezien, heb ik in korte tijd heel vaak mijn verhaal weer verteld. Alle gebeurtenissen en emoties komen daardoor als een soort wervelwind omhoog. Maar goed, ook dat komt vanzelf weer tot rust. 
Hoe moeilijk de hele situatie ook is, er zijn ook bemoedigende verhalen. Op de lotgenotengroep lees ik soms heel mooie teksten. Teksten die moed geven, positiviteit en die ervoor zorgen dat je weer vooruit kan. Een van die teksten, die gedeeld is door een lotgenoot, heb ik hieronder overgeschreven. Zie je die top daar, bovenaan die berg?
Hoe mooi is het om daar te komen.
Daar heb je het mooiste uitzicht.
Een uitzicht om van te dromen.
Stap voor stap, op weg naar die droom, kijk ik steeds maar weer omhoog.
Ik klim hoger en hoger tot het allerhoogste punt.
Klimmen en klauteren, dan een struikelpartij.
Steeds er weer tegenaan.
Soms even uitrusten, te moe om verder te gaan.
Ik kijk weer omhoog.
De top is zover weg.
Hoe lang gaat dit nog duren.
Ik blijf, ik sta, ik zit nog steeds voor me uit te turen.
Turen, staren en beschouwen.
Maar hé kijk daar, wat zie ik nou.
Ja echt, daar recht vooruit.
Dat uitzicht, wauw.
Opeens komt het besef.
Ook hier kan ik genieten.
Dus toch maar even rustig aan.
Ik kijk voor me, kijk achter me, en denk:
dat heb ik al mooi gedaan.
Vervolgens kijk ik weer omhoog.
Omhoog naar de top.
Zover ben ik nog niet.
Dáár ligt nog altijd mijn droom.
Maar tot het zover is, is dit mijn favoriet.
Kijk niet teveel omhoog.
Dan mis je de mooie uitzichten.
Geniet van iedere stap.
Dat maakt de weg naar de top alleen maar mooier
Verdrietig genoeg kregen we ook te maken met het verlies van een dierbare. Verlies en afscheid nemen is altijd heftig. Maar in deze Coronatijden vond ik het helemaal lastig. Je wilt elkaar steunen. Maar je moet op afstand van elkaar blijven. Erg lastig. Je ziet dat iedereen veel verdriet heeft, maar je mag niet te dicht bij elkaar in de buurt komen. Ondanks alle Corona maatregelen was het een mooi afscheid. Ik ben dankbaar dat mijn gezondheid het toeliet dat ik erbij aanwezig kon zijn. Ik wilde zelf graag afscheid nemen, maar ik vond het ook heel belangrijk er voor alle andere betrokkenen te zijn. Dit samen te delen en er voor elkaar te zijn. Maar wat er ook gebeurt, er zijn altijd dingen waar ik positiviteit uit probeer te halen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan en het lukt me ook echt niet altijd. Maar juist als het allemaal even heel zwaar voelt, zet ik mezelf ertoe om te kijken naar mooie dingen. Klein of groot, dat doet er niet toe. Zo kan ik op dit moment heel erg genieten van alle mooie planten die ik heb opgekweekt. De afgelopen periode heb ik veel tijd gestoken in het uitbreiden en aankleden van mijn tuin. Het resultaat is dat ik nu volop geniet van alles wat groeit en bloeit. Alle mooie bloemen en kleuren zijn mijn positiviteit :)
Comments